«قاسم» رفت و هفتاد و سومین یار خون خدا شد

زمین می لرزد، آسمان می لرزد، عقربه ها نمی خواهند جلو بروند، سپیده نمی خواهد بدمد، افق در تاریک ترین هنگامه شب به سرخی می گراید و قلب من بی شکیب می تپد! آه ای دل شیدایی من! تو را چه شده؟ چرا اینگونه بی تابی! مرز، آرام است و کودکان در خواب آرامش، نیست خبری از داعش، مردمان سرزمین های دور و نزدیک، چند صباحی است که کابوس هجوم سرخ جامگان سلاخ را نمی بینند.

چند وقتی است که سرهای بریده شده محسن ها و عبدالله ها و رضاها برای مادرانشان فرستاده نمی شود.

آه دل من، ای دل بیقرار من، آرام باش! تو را چه می شود که اینگونه در امتداد درد و اضطراب به خود می پیچی؟ نگران کدام ستاره ای؟ کدام خورشید؟ کدام کهکشان؟ نکند قاسم .

مالک اشتر علی؟ همان سالار سلیمان که طومار داعش را در هم پیچید، همان که آرامش را به کودکان هدیه داد، همان که دنیای اسلام سالها به او مدیون خواهد بود! نه تنها اسلام، که غرب و مسیحیت و اروپا را نجات داد، چراکه با تدبیر و شجاعتش مخوف ترین و زشت ترین دشمن بشریت را از هستی ساقط و پایان حکومت داعش را اعلام کرد.

شاید اکنون که او در پایانه یک حماسه، راهی بغداد شده تا مسیر مقاومت را هموار کند، احساس خطر می کنی که اینگونه بی قرار شده ای؟ نکند یزیدیان در آن سرزمین بار دیگر در کمین سر و انگشتراند؟ هرچند قاسم با آرامشی عجیب بر تکه کاغذی می نویسد: