اراده فتح قله های پیشرفت و ترقی و حقارت طبع های بیمار

هیچ صعودی و فتح قله ای بدون وجود سرشت استعلایی در انسان اتفاق نمی افتد.

چون آدمی در این جهان به هبوط عادت کرده است و به دنائت در طبع خو گرفته است.

- به همین خاطر، اراده فتح قله ها کار هر کس نیست.

فارس پلاس؛  داود مهدوی زادگان در یادداشتی نوشت: حس صعود و فتح قله های مرتفع و دست نیافتنی ذاتاً لذت بخش است.

وقتی کوهنوردی از اراده اش بر فتح قله ای مرتفع و صعب العبور سخن می گوید، علیرغم سختی هایی که در این کار وجود دارد، از شنیدن چنین سخنی شاد می شویم و او را تشویق کرده و برای موفقیتش دست به دعا بر می داریم.

  وقتی اخبار لحظه به لحظه نزدیک شدن کوهنورد به قله و فتح آن را می شنویم، از خود بی خود می شویم و از شدت خرسندی در خود نمی گنجیم.

حتی وقتی هم که کوهنوردمان در رسیدن به قله موفق نشود، او را سر زنش نمی کنیم بلکه به او امید می دهیم و از او می خواهیم دست از چنین اراده بزرگی بر ندارد.

  این شکل از مواجهه با اراده معطوف به فتح قله های بلند مرتبه موافق با بلند طبعی انسان است.

چون سرشت انسان متعالی است و اهداف رفیعه را طلب می کند.

  بخاطر بلند طبعی است که می گوییم ما ز بالاییم و بالا می رویم .

و بر اساس همین طبع متعالی است که اهداف پست و دَنیه را مذموم می شماریم و از انتخاب آنها حذر می کنیم.