علامه طباطبایی؛ ره یافته رهگشا

بسم الله الرحمن الرحیم اول: ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد سال 1304 شمسی، پس از هفت سال تحصیلات اولیه در تبریز، در سن 23 سالگی به اتفاق برادر وارد شهر نجف شد و تا سال 1314 شمسی به مدت ده سال در نجف اشرف تحصیل کرد.

در آن ده سال گرچه زندگی سختی را پشت سر گذاشت، اما همنشینی و تأثیرپذیری از استادان بی بدیلی همچون مرحوم نایینی، غروی اصفهانی، بادکوبه ای و سید علی قاضی سبب گردید تا شخصیتی جامع الاطراف پدید آید.

علم قال را آموخت و به علم حال روی آورد.

علامه طباطبایی، خود؛ عنایت خداوند را سبب علم آموزی اش می داند: در اوایل تحصیل که به صرف و نحو اشتغال داشتم، علاقه زیادی به ادامه تحصیل نداشتم و ازاین رو، هرچه میخواندم نمیفهمیدم و چهار سال به همین نحو گذراندم.

پس از آن یک باره عنایت خدایی دامن گیرم شده،عوضم کرد و در خود یک نوع شیفتگی و بیتابی نسبت به تحصیل کمال، حس نمودم.

فضای آن روزحوزه نجف، فضای غلبه معنویت بر هرچیز دیگر بود.

طلبه نه با درس رسمی، که با شهود رفتار استادان، اخلاق و معنویت را فرا می گرفت.

انتقال همه چیز از سینه به سینه بود.

به گفته مولانا: می رود از سینه ها در سینه ها از ره پنهان صلاح و کینه ها ذهن در امور معنوی نیازمند تمرکز و توجه به نقطه مرکزی است، اما زندگی پرهیاهوی امروز، بشر را به سوی تکثر سوق میدهد.