چله نشینانِ حرم

 قدیمی ترها وقت چله که می رسید، کرسی را خانه بزرگ تر ها می انداختند.

و همه، از عمه و عمو و خاله و دایی تا دامادها و عروس ها و نوه ها، به دست بوس بزرگ خاندان شان می رفتند.

حالا، به عادت آن سال ها، اینجا، در این قطعه بریده شده از بهشت، کنج این رواق های تو در تویی که عطر ملکوت می دهند، خیلی ها آمده اند تا سردترین شب سال شان را حتی اگر یک دقیقه، فقط یک دقیقه، بیشتر طول بکشد، اما، کنار مضجع شریف امامِ رئوف شان بگذرانند.

کنار بزرگ ترین جوان مردی که جز درِ خانه او را زدن، سزاوار دست های بی کس و کار نیست و راستی، چه کسی بزرگ تر از بزرگی اوست؟   راه های منتهی به نور   می گویند امامِ رضا (ع) کنار سفره فقیران می نشست، می گویند لقمه ایشان با لقمه آنان فرقی نداشت، می گویند همه امامانِ معصوم، مهربانند اما رأفت این آقا، طعم دیگری دارد.

می گویند، اما، همه بهتر از آنچه می گویند را با گوشت و پوست و استخوان و جان مان فهمیده ایم! از آن روزها که هنوز نمی دانستیم ایستادن یعنی چه و دست توی دست پدر و مادرهایمان توی صحن انقلاب و دنبال کفترها، زمین خوردیم؛ تا امروز که قد کشیدیم و زندگی زمین مان زد و با یک بلیطِ قطارِ مشهد، باز هم کنج صحن انقلاب، دقیقا همان جا کنار درهای چوبی، از بست نواب، تکیه زدیم به مرمرهای خنک و توی خودمان مچاله شدیم و های های زیر پای آقا�