شکایتی که آخرین راه برای پیراسته کردن جایگاه نقد و نصیت از دروغ بود

در روزهای گذشته، آقای شهاب الدین حائری شیرازی که در سال های اخیر حضوری فعال در فضای مجازی دارد با نگارش یادداشت و سخنان منتقدانه اش نامی و جلوه ای مستقل از پدر و پدر همسر برای خود دست و پا کرده است، اعلام کرد که به خاطر نقد و نصیحت حاکمان، با شکایت موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (به جرم نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی ) از سوی دادگاه ویژه روحانیت محکوم به دو سال حبس (+ یک سال دیگر به اتهامی دیگر) شده است! برخی از دوستان که اهل تیتر خوانی و متاسفانه زودباوری و بعضاً زودداوری هستند، به محض دیدن تیتر برخی رسانه ها مبنی بر محکومیت آقای حائری، از موسسه تنظیم و نشر و متولیان آن گلایه مند شدند که نباید با ایشان به خاطر انتقاداتش چنین برخورد می شد! این اعتراض حاوی دو نکته است: یک: از آقای حائری به خاطر انتقادات و تحلیل هایش شکایت شده! دو: روش برخورد قضایی با منتقدان غلط است! برای پاسخ به این اعتراض و مواجهه با این دو نکته ی نهفته در آن، باید به شرح ماجرا توجه داشت: یک) آقای حائری در مسیر درست نقد و نصیحت که مطلوب ترین راه اصلاح و سعادت است، مع الأسف گاهی با اتخاذ روش های غلط پوپولیستی و نقل اخبار نادرست و استناد به برخی اطلاعات کذب، خواسته یا ناخواسته، مسیر درستی که آغاز کرده بود را به کج راهه ای که سرانجامش هر چه باشد، بِه روزی و �