پرواز اهواز به فلسطین

 ساعت، ده و پنجاه و پنج دقیقهِ صبحِ سومین روز از آبان سال هزار و چهارصد و دو است.

آسمان، گرفته.

و مردم، مثل ارواحی مدهوش که بدن هایشان را گم کرده اند، از خانه هایشان بیرون زده اند تا شاید خودشان را پیدا کنند.

صورت هایشان نگران است.

و سرگردان، پشت سر هم، راه افتاده اند.

زن ها چفیه کوفی را جای روسری بسته اند و مردها روی شانه هایشان گذاشته اند.

  به چشم هایشان نگاه می کنم.

به خط قطور و بلندِ دست های مشت شده.

و به حنجره هایشان! رگ گردن هایشان باد کرده و پر از فریادند.

آخر تکه تکه شدن کودکان یک باریکه مرزی، آن هم چند هزار کیلومتر آن طرف تر از خانه های ما، چه ربطی به این مردان و زنان و دختران و پسران دارد که این طور در عزایشان گُر گرفته اند؟!      تکیه می زنم به درخت های شب بوی کنار میدان مولوی و می روم توی فکر.

مردم شانه به شانه هم ایستاده اند.

شبیه کوه هایی به هم پیوسته که هیچ بادی نمی توانَد تکان شان بدهد.

و پرچم فلسطین را بالای سرهایشان تکان می دهند.

آن قدر بالا که انگار دست هایشان ابرها را بغل گرفته و برای پرواز اهواز به فلسطین، آماده اند!     پروازی به قیمت تمام خون های پاکی که بر خاک مقدس قدس ریخت و مسجد الأقصی را عزادار کرد.