چه کسی برای این دختر بچه فلسطینی پدر و مادر می شود؟

تنها دو هفته بود که بی پدر شده بودم.

یک چشمم اشک بود و یک چشمم آه.

خودم را بدبخت و تنها ترین دختر دنیا می دیدم.

تا اینکه فیلم کودکی که پیکر بی جان پدرش را رها نمی کرد، - گروه زندگی- فاطمه زهرا نصراللهی: پدر دستش را گذاشت روی میز.

دست های بزرگ امن و قوی اش را.

گذاشت کنار دست های کوچک من.

در همان عالم کودکی  آرامش و سروتونین را در مغزم احساس کردم.

فقط کمی سرماخورده بودم.

یک سرماخوردگی کوچک.

از کله سحر که فهمید فین فین می کنم شال و کلاه کرده بود تا برویم دکتر.

مادر که دید پدر به هیچ صراطی مستقیم نیست، به تنم لباس پوشاند.

وقتی دکتر گفت باید آمپول بزنم، پدر از رنگ رخسارم و ترس چشمانم فهمید که باید دکتر را به همان شربت و قرص راضی کند.

آنقدر دور سرم چرخید و انواع اقسام نوشیدنی ها و دمنوش ها را برد و آورد تا خوب شدم.

همیشه همین بود.

در همان طفولیت فهمیدم چقدر خوب است که آدم پدر و مادر دارد! *انسانِ تنها  روزها به سرعت برق و باد گذشتند.

از عمرمان کم و به سن مان اضافه شد.

پدرم دیگر شده بود رفیق صمیمی ام.

یک پناهگاه امن و آرامبخش.

اما همچنان دلم غش می رفت برای داشتن یک خواهر و برادر.

از وقتی دست چپ و راستم را تشخیص دادم، پدر و مادر از این دکتر به آن دکتر رفتند و آخر هم نشد که نشد.