ضعف سازمان یافتگی در پروسه ساخت فیلم در ایران

هر فیلمی تنها نشان دهنده بخشی از جامعه بوده و هیچ فیلمی آینه تمام نمای جامعه خود نیست و اثر هنری، خود را ملزم به کل گرایی نمی کند.

زمانی که یک فیلم بیانگر مملو بودن یک جامعه از درد و اندوه باشد، - درواقع یک مانیفست سیاسی است.

این جمله ها بخشی از محتوای کتاب فیلم و جامعه ایرانی نوشته احسان آقا بابایی است که دریکی از سلسله نشست های فصل سخن در روز سه شنبه (9 آبان ماه) در کتاب فروشی اردیبهشت جهاد دانشگاهی واحد اصفهان مورد بررسی و گفت وگو قرار گرفت.

در ابتدای این نشست، احسان آقابابایی، جامعه شناس و عضو هیئت علمی دانشگاه اصفهان علاقه مندی به حوزه سینما را ناشی از شرایط خانوادگی دانست و ضمن اشاره به دو آرزوی شخصی خود در این راستا مبتنی بر راه اندازی درس جامعه شناسی فیلم در دانشگاه اصفهان و به چاپ رساندن کتاب فیلم و جامعه ایرانی ، به موضوع نقدهای سینمایی تأکید و بیان کرد: من پس از خواندن نقدهای سینمایی در مجلات، احساس می کردم که این نقدها هیچ قاعده ای علمی در نقد فیلم نداشته و شروع به تعریف داستان می کنند و به فراخور به نظریه های روانکاوانه، مارکسیستی، فلسفی و فمینیستی و غیره اشاره می کنند.

این نقد از نوع هرمنوتیکی است و عموماً نویسنده دانش پیشینی سینمایی خود را با این مبانی نظری به صورت گزینشی انتخاب و فیلم را تحلیل می کند.