تبلور غیرت در شهرداری رشت: حریفت منم!

یک روز، دو روز، اصلا یک هفته آدم مریض باشد.

اگر یک نفر از اعضای خانواده بیمار باشد.

کل خانواده دلواپس و نگران است.

حالا فرض کن فرزند خانواده دچار یک بیماری شده باشد.

فرزندی که حاصل یک عشق است، حاصل یک دلدادگی و ثمره خون دلی است که خورده ای و حالا روبروی چشمانت آه می کشد و باید انتظار بهبودش را بکشی.

مادر که باشی نه خواب داری نه خوراک، پدر که باشی شکسته می شوی، نمی توانی قامت راست کنی از بیماری فرزند.

آری، درد اگر برای فرزند باشد، پدر و مادر را از پای در می آورد.

مسلمان که باشی و ببینی کودکی روی تخت بیمارستان افتاده دلت می شکند، می خواهی هر طور شده کمک باشی.

گروه های جهادی و سَمَن های مردمی از در و دیوار برای بهبود کودکان بیمار کمک جمع می کنند و خلاصه از هر راهی برای نجات آن بیمار کوچک خود را به آب و آتش می زنند تا روز بهبودی.

حالا گمان می کنم از یکی دو هفته گذشته که بیش از هزار کودک، بیمار که نه؛ پَرپَر می شوند در دامانِ مادرهاشان! شهید می شوند قبل از بلوغ ! بالغ می شوند قبل از 9 سالگی! نه .

آن ها بالغ بوده اند.

از زمانی که توی رحم مادرهایشان نفس می کشیدند شهادتین را گفته اند.

از زمانی که در نطفه زیست می کرده اند با شهادت آشنا شده اند.