ترس بازی و جان بازی!

من همان فرزند برومند فلسطینی هستم.

همان که ترس را می بینم اما به آن می خندم.

کشته شدن در قاموس من باختن نیست.

من جان بازی کرده ام.

من جان بازی می کنم.

- من جان بازی خواهم کرد.

فارس پلاس؛ جعفر علیان نژادی در یادداشتی نوشت: در وضعیت ترس فراگیر و دهشت بی پایان، برای پدر خانواده که قرار است محور امنیت و آرامش یک خانه باشد، چاره ای جز به بازی گرفتن چنین ترس و هراس هایی باقی نمی ماند.

می دانم او چقدر سعی کرده، همه چیز را عادی جلوه دهد.

اما صدای حادثه گاهی از لاپوشانی پدر، بیشتر است.

در این حالت پدر چاره ای ندارد، جز آنکه ترسش را مخفی کرده و از این صداها برای پسرکان و دخترکان معصومش اسباب بازی بسازد.

پدر چشمانش را درشت می کند، می دانم چه رنجی پشت این ادا و اطوار تصنعی خوابیده، پسرش هم چنین چشمانش را درشت می کند.

پدر به او می گوید، بازی ساده ای است.

کافی است چشمانمان را درشت کنیم، تا صدایش بیاید، وقتی صدایش را شنیدیم حالا باید از ته دل بخندیم.

من اسم این کار را ترس بازی می گذارم.

فرق است بین ترس بازی و بازی ِترس.

ماها که در امنیت هستیم، تنها می توانیم بازی ترس را بسازیم.

ترس ما شیرین است، چون می دانیم، هیجانش فقط به یک بازی ختم می شود، اما در ترس بازی وضع فرق می کند.