مهمانانِ بزم شهدای همدانی

به جماعت تعارف تکه پاره کردم که شما بفرمایید اما بیخ دلم برای حضور در سالن سر و دست می شکستم و با سرعتی بیشتر از آنچه رمق پاهایم بود خود را به داخل ورزشگاه 6 هزار نفری شهید سلیمانی رساندم.

پرسون پرسون دنبال جایگاه خبرنگاری گشتم و مابین مسیر رفتن همه تن چشم شدم تا ببینم کدام قشر دل به دل شهدا داده اند.

راستش انگار که هم رنگ و هم سن فارغ از زن و مرد بودن آذین مجلس شهدا شده بودند.

حضوری که با پای دل رقم خورده بود و هرم گرم نفس های شهدا را لبیک گفته بودند، خیره خیره آدم هایی که مثل چشمه می جوشیدند و سرازیر می شدند به محفل انس، نظاره می کردم و از همهمه حضور کیف می کردم.

با حواس پرت به این سو و آن سو بالاخره جایگاه خبرنگاری که جدایی از حضار دلداده به شهدا هم نبود پیدا کردم و مستقر شدم، جوری که همه سالن 6 هزار نفری زیر پایم باشد و نکته ای از چشمم جا نماند و برکاتی از قلم نیفتد.

بیشتر از هر چیزی آمدن های پشت هم مردم که به گمانم تمامی هم نداشت حاشیه افتتاحیه دومین کنگره ملی 8 هزار شهید استان همدان بود، آمدن هایی که سِر داشت و به هوای شهدا رقم می خورد.

سوای حضور پرشور مردم همدانا، دختران نوجوانی هم درست میانه ورزشگاه پرچم سه رنگ و سرافراز ایران شده بودند و مشت نمونه خروار و همت ایرانی را به تصویر می کشیدند.