ما را چه کسی این همه عزیز کرده است؟

زن عراقی روستایی چشم ها و پیشانی ام را چند بار می بوسد و چیزهایی می گوید، ناخودآگاه قلبم فشرده و اشکم سرازیر می شود:«خدایا! ما که اینجا غریب و غریبه ایم؛ - زن عراقی روستایی چشم ها و پیشانی ام را چند بار می بوسد و چیزهایی می گوید، ناخودآگاه قلبم فشرده و اشکم سرازیر می شود: خدایا! ما که اینجا غریب و غریبه ایم؛ ما را چه کسی این همه عزیز کرده است؟ نیم ساعتی از جاده نجف به کربلا دور می شویم، نور روستا بالاخره به چشم می آید.

ابتدای ورودی روستا یک میز پلاستیکی گذاشته اند، روی میز، یک کلمن و چند ظرف است و دور و برش لیوان های پلاستیکی ریخته و بالای سرش را با چند سیاهه و پرچم، سایه بان زده اند.

به نظرم در روشنایی روز، بچه های روستا پشت این میز شربت می دهند؛ اما اینجا دست کم بیست کیلومتر تا جاده فاصله دارد، از خودم می پرسم چقدر احتمال دارد چند زائر از اینجا رد شوند و از آنها شربت بگیرند.

راننده همان اوایل روستا ترمز می کند، بی آنکه چیزی بگوید پیاده می شود و می رود توی یک خانه قدیمی.

گرچه وقتی من و سه همسفر دیگرم دعوتش را پذیرفتیم و بدون هیچ سوالی همراه او شدیم، انگار که بیشتر از چشم خود به او اعتماد کرده ایم، اما هنوز جایی در انتهای ذهنم یک ترس ناخودآگاه، سایه انداخته و یقه افکارم را گرفته است.