تفاهم نانوشته در جهت منافع بلند مدت ایران نیست

وجود این تفاهم نانوشته برای ما از جهت گذاران روزمره بهتر از عدم وجود آن است، اما موانع بین المللی و سدهای ذهنی و عینی در راه توسعه اقتصادی کشور را از میان بر نمی دارد و بلاتکلیفی، - کوروش احمدی، دیپلمات پیشین در یادداشت اختصاصی برای جماران نوشت: پرسش مهمی که این روزها در فضای رسانه ای و تحلیلی پیرامون فرجام برجام چه در داخل و چه خارج از ایران مطرح است این است که آیا توافق هسته ای ایران با 1+5 ( ترکیب اولیه توافق در سال 2015 میلادی) با همان متن و محتوا قابل احیا است یا خیر؟ در پاسخ باید گفت که برجام برای یک دوره 10 یا حداکثر 15 ساله تدوین شده بود و قرار بود که طی مراحلی به تدریج مستهلک شود و برنامه هسته ای ایران به حال عادی برگردد.

یعنی قرار نبود که برجام یک توافق دائمی و همیشگی باشد.

در این رابطه هر یک از دو طرف ذهنیت خاص خود را داشتند: هدف ایران از برجام این بود که طی یک دوره زمانی مشخص، اولا روابط اقتصادی اش با جهان عادی شود و ثانیا همزمان بتواند برنامه هسته ای خود و به ویژه غنی سازی در داخل را حفظ کند و در پایان دوره آن را توسعه دهد و ثالثا طی این روند، اعتماد جامعه بین المللی در مورد برنامه هسته ایش را جلب کند.

گریز هسته ای حداقل یک ساله هدف غرب از برجام بود در مقابل هدف آمریکا این بود که طی دوره اعتبار برجام، زمان گریز هسته ای ایرا�