«شَبَح» را با «شِبْهْ» اشتباه نگیریم!

واژه های «شَبَح، شِبْهْ و شَبَه» گاه ممکن است در نوشتار به اشتباه به جای یکدیگر به کار بروند.

- واژه های شَبَح، شِبْهْ و شَبَه گاه ممکن است در نوشتار به اشتباه به جای یکدیگر به کار بروند.

به گزارش ایسنا، ابوالحسن نجفی در کتاب غلط ننویسیم درباره این واژه ها نوشته است: این سه کلمه را نباید با هم اشتباه کرد.

شَبَح، به فتحه اول و دوم، یعنی سیاهی که از دور به نظر آید (جمع آن اَشْباح است).

دهخدا نیز درباره شبح نوشته است: [شَ بَ](ع اِ) کالبد.

شخص.

ج.

اَشباح.

سیاهی و هیأت موهومی که از دور به نظر رسد و ترسناک باشد.

شِبْهْ، به کسره اول و سکونِ دوم و های ی ملفوظ، به معنای مثل، مانند است: ور به نومیدی از این در برود بنده عاجز دیگرش چاره نماند که تو بی شِبْه و نظیری (سعدی، خواتیم) کلمه اخیر گاهی شَبَهْ، به فتحه اول و دوم و ها ی ملفوظ، خوانده می شود (جمع هر دو اَشْباه است).

اما شَبَه، به فتح اول و دوم و ها ی غیرملفوظ، واژه فارسی است به معنای نوعی سنگ سیاه و براق و در عین حال کم ارزش (معرّب ان شَبَقْ است) شبی چو شبه روی شسته به قیر نه بهرام پیدا نه کیوان نه تیر (فردوسی) شبه در بازار جوهریان جُوی نیرزد و چراغ پیش آفتاب پرتوی ندارد.