روایتی تلخ از جا ماندن دست و پای قطع شده در خاکسپاری شهدای 5 کارخانه اراک

نگاهم روی اعضای بدن جا مانده شهدا دوخته شد، اطرافم پر از دست و پا، انگشت و.

بود، اعضای جا مانده ای که نمی دانستم تکلیفشان چیست؟ پا سست کردم، - خبرگزاری فارس ـ فرشته عسگری؛  پنج کارخانه اراک در پنج پنج 65 بمباران و با خاک یکسان شد، روز تلخی بود برای اراک و صنعت کشور، روز پرپر شدن کارگرانی که بی گناه در میان شعله های آتش سوختند و آسمانی شدند.

تاریخ هیچگاه خاطره آن روز شوم را از یاد نخواهد برد، خاطره ناله هایی که به آسمان برخواست،  آرزوهایی که باد برد، حسرت هایی که بر دل ماند و اشک هایی که در چشمان برای همیشه یخ بست.

پنج پنج به اندازه تلخ و غم انگیز است که تاریخ، توان دوباره دیدن و شنیدن از آن را ندارد، پنج پنج حکایت درد و رنج یک شهر است، حکایت لب های تشنه  187 لاله به خون غلطیده اراک که در عملیات رمضان پرواز کردند و 72 نفرشان  همچون مادرشان زهرا سلام الله علیها گمنام بمانند و مردم  72 قبر خالی را با 72 دسته گل آراستند تا یادشان برای همیشه در خاطره ها بماند.

پنجِ پنج 65 و بمباران پنج کارخانهِ شهرِ اراک و پنجِ پنج 67 و پرپر شدن 37 لاله در عملیات مرصاد، این روز را برای مردم دیار اراک به روز حماسه و مقاومت تبدیل کرد.

در روز حماسه و مقاومت اراک پنج کارخانه آلومینیوم سازی، هپکو، واگن پارس، ماشین سازی و آذرآب از سوی دشمنان بعثی مورد حمله هوایی