نویسنده هایی که پشت اسم مستعار پنهان می شوند

بی نام و نشانِ واقعی نوشتن و انتخاب اسم مستعار موضوع عجیب وغریبی نیست و از گذشته ها هم در ادبیات ایران و هم در ادبیات جهان وجود داشته است.

هرکدام از نوبسنده ها هم دلیل خاصی برای این کار داشته اند.

- به گزارش ایسنا، عباس مافی که کتاب نام های مستعار نویسندگان و شاعران معاصر ایران را تهیه و تنظیم کرده است در مقدمه ای بر این کتاب درباره نام مستعار می نویسد: گاهی کسانی از اهل قلم ترجیح می دهند تعدادی یا تمامی نوشته های خود را با اسامی مصنوعی چاپ و منتشر کنند.

پدیده نام مستعار در ادبیات جهان و نوشته های سایر ملل نیز از سالیان دور به چشم می خورد؛ ولی شدت کاربرد آن به ویژه از سده پانزدهم میلادی با حضور دادگاه های معروف به تفتیش عقاید و افکار و ممانعت کلیساها از اشاعه اندیشه هایی خلاف آنچه از طریق کلیسا به جامعه و مردم تزریق و دیکته می شد بیشتر به چشم می آید.

این زمان علاوه بر نویسندگان، ناشران نیز به خود جرئت می دادند به رغم کیفرهای بی رحمانه ای که انتظارشان را می کشید اثر نویسندگان را که انتشار افکارشان ممنوعه شده بود چاپ و منتشر کنند.

اینان گاهی علاوه بر مخفی نگاه داشتن نام نویسنده، نام محل واقعی انتشار اثر را نیز، ساختگی منعکس می کردند.