امروز با سیمین بهبهانی: من آن روز می گفتم که: «از مار می ترسم.»

از مار می ترسم.

و تأکید می کردم که: بسیار می ترسم!   به بازی، طنابی را تن مار می کردی، من آشفته می گفتم: از این کار می ترسم!   چون بر دوش می بستی دو مار دروغین را، به فریاد، می گفتم که: بردار، می ترسم!   تو گفتی که: ضحاکم! -من از درد نالیدم که جابر، جبون، جانی، جوانخوار! می ترسم!   گرفتند جان، ماران، تو را خنده وحشت شد، گرفتی ز دامانم که: مگذار، می ترسم!   سر از یأس جنباندم نگاهم نشانی شد ز درماندگی، یعنی: به ناچار، می ترسم.

  پی پاس خود، زان پس، بسا مغز برکندی.

من از مار، اینک، نه! که از یار می ترسم!