غوغای «بیر اَلی دوش» مهاجران در ظهر عاشورا + فیلم

شهر مهاجران را می گویم، شهری باستانی با عزاداری سنتی به نام «بیر اَلی دُوش»؛ عزاداری خاصه حسین و اهل حسین(ع) که با دسته های سینه زنی تک دستی و دسته باشی و مداح شروع می شود و تا ساعتی که سوگ حسین آرام گیرد ادامه می یابد گویی مهاجران یکدست زیر بیرق حسین(ع) ماتم می شود و عزا.

-  خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: چندین و چند سالش را نمی دانم اما چشم می نوازد جغرافیای عشق، جغرافیایی که از دورِ دور به نام شده در کل ایران و شاید فراتر از ایران؛ پیشینه و قدمتش را هم نمی دانم اما انگار حلقه ای از مستان گرد هم می آیند و با ضربات سازگار، سینه می کوبند و غم سَر رفته از عالم را به قلبشان تلنگر می زنند.

دستار به کمر می بندند و دایره وار به حرمتش خم می شوند، یک صدا جان، سنه قربان حسین می خوانند و دوباره خم می شوند و هر بار با ضربات پشت هم، دل صدا می زنند و از راس به نیزه رسیده می گویند.

ناله کنان از تب و تاب رقیه و سکینه و لب های عطشان علی اصغر می گویند و باز دوباره می چرخند و خم می شوند و سینه می کوبند.

جمعیتی به اندازه تمام شهر سینه می کوبند و ساعتی ادامه می دهند این رسم سوگواری را، نه! کم نمی آورند در جغرافیای عشق.

شهر مهاجران را می گویم، شهری باستانی با عزاداری سنتی و تک به نام بیر اَلی دُوش ؛ تک که می گویم یعنی هیچ کجا دیده نشده جز مهاجران.