واژه پارسی به جای «کراش» و «روش کراش داره»!

اگر پدربزرگی یا گاه پدری به مکالمه نوه یا فرزند خود گوش بسپرد و بشنود که می گوید «روش کراش داره» بعید است متوجه شود و شاید یکی از دلایل استفاده نسل جدید از اصطلاحات خاص نوعی رازآلودگی و رمز گونگی در آنها باشد.

-   کراش در واقع نوعی عشق پنهان است که ابراز نمی شود.

وجود دارد ولی بیان نمی شود و شعر سعدی همان را بازمی تاباند از عشق فلان سوختن و نیارستن ( نتوانستن) گفتن.

تنها به این معنی هم نیست که شخص، جرأت ابراز آن عشق و شیفتگی را نداشته باشد.

بلکه اساسا شاید امکان آن فراهم نباشد.

مثل دانشجویانی که شیفته یک استادند و طبیعی است که یک استاد نمی تواند با آنها ( یا دست کم با همه آنها!) رابطه دوستانه و عاشقانه داشته باشد یا شکل عام تر علاقه به یک بازیگر یا یک فوتبالیست و چه بسا نداند چه دل باختگانی دارد.

 آنچه سعدی گفته شاید به مفهوم امروزین کراش (دل تپش) نزدیک تر باشد تا سخن  حافط : مجال من همین باشد که پنهان، عشق او ورزم.

در انگلیسی کراش وارد ادبیات رسمی هم شده و حرف اضافه خاص خود را دارد و با فعل داشتن درمی آمیزد.

من به او کراش دارم! یعنی به فلانی علاقه مندم ولی نمی توانم ابراز کنم یا خود را به ندانستن می زند یا موقعیت من به گونه ای نیست که ابراز کنم.