کار از روستای خیاط باشی ها، نام و نان برای تهرانی ها

خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: بیخ گوش شهر نه! بیخ گوش کار سکنی گزیدند و خبرگیِ دست دارند و چیرگی بر مشکلات.

بیخ گوش آب نه! بیخ گوش خشکسالی چرخ تولید را به صدا در آوردند و صبح خروس خوان را به شب پرستاره دوختند.

شهری نه! روستایی هستند و خیاط باشی، روستای خیاط باشی ها از توابع لالجین با جمعیت سه هزار و خرده ای نفر و 800، 900 نیروی توانمند کار که روزانه هزاران نه! بیشتر از این حرف ها کوک می زنند.

خیاط باشی ها زن و مرد ندارند، نوجوان و مسن یا کم تجربه و باتجربه هم ندارند، همه یکدست دستی بر آتش دوخت و دوز دارند و امتحان پس داده اند.

اهالی روستای خیاط باشی، از حول و حوش سال 70 کار و بارشان با نخ و سوزن پیوند خورده و بهترین پوشاک بزرگسال و بچگانه را با سر انگشتانشان تولید می کنند.

تولید نه! دوخت و دوز، خیاط باشی های روستای کهن دستجرد فقط خیاط هستند یعنی زحمت دوخت را می کشند اما هنر دوخت و دوزشان به نامشان نیست، کار و تولیدی و سود کمی آن طرف تر تخس می شود و به کام دیگری است.

خیاط باشی های دستجرد دیوار به دیوار خانه هایشان پای کار تولید پوشاک ایستادند و کارگاهی خانوادگی و محله ای بنا کردند و مزدی دوزند.

دهه 70 نه! هنوز هم مزدی دوزند انگار که آهنگ پیشرفت قصد نواختن ندارد در این دیار، هنوز هم مزدی دوزند و حساب و کتاب کوک هایشان با دخل و خرج شان