رویای نان تازه روستا چگونه به حسرت تبدیل شد

ساکنان اصیل روستا در گرمای طاقت فرسا و در روزهایی که افت شدید فشار آب طاقت شان را بریده، آب شان تقسیم می شود و سهمیه آرد شان هر دفعه کم و کمتر شده تا جایی که امروز به نصف رسیده است، - به گزارش خبرگزاری فارس از کرمان، صبح روستا و خورشیدی که از پشت زمین های کشاورزی و در میان خوشه های طلایی گندم طلوع می کرد یا صدای خروس و بوی نان خانگی تازه در اول صبح، رویای همیشگی زندگی شهرنشینی بود.

صحنه های زیبا و خارق العاده ای که برای سالها سوژه شعرها و متن های پر از احساس شاعران و نویسندگان شده بود، حالا مدتی است که با بی تدبیری مسوولان امر این رویا تبدیل به حسرت شده است.

سال ها پیش دولت وقت تصمیم گرفت برای تشویق جوانان به ماندن در روستا یا بازگشت مهاجرین روستایی به خانه و کاشانه ی آباء و اجدادی، خانه سازی کند، اتفاقی که از ابتدا اشتباه بود چراکه مشخص بود این ساز و کار ساختن، به کجا ختم می شود! چند سالی گذشت و زیر سایه بی توجهی یا بی اطلاعی مسوولان امر خانه ها را به کسانی دیگر فروختند و موج جمعیت با فرهنگ های متفاوت داخل برخی از روستاها شد.

جمعیت بالا و بالاتر رفت، اما امکانات در همان سطح باقی ماند، تا جایی که ساکنان اصیل در مضیقه ابتدایی ترین امکانات قرار گرفتند، حالا در گرمای طاقت فرسا و در روزهایی که افت شدید فشار آب طاقت شان را بریده، آب