چاله ها پر نمی شوند، از وعده ای به وعده دیگر منتقل می شوند

تبریز، حسن عبدالهی: تبریز، کهن شهری که با چند صد مشاهیر و مفاخر مدفون در مقبره الشعرایش، با عمارت ساعت به عنوان مظهر شکل گیری نخستین بلدیه و در واقع مدیریت نوین شهری ایران، با ربع رشیدی نخستین و بزرگ ترین دانشگاه بین المللی ثبت شده در جهان و نمادی از قدمت شکوه فرهنگ و تمدن ایرانی، با ائل گلی و فضای دل انگیز و فرح بخش تفرجگاه درون شهری اش، با بزرگ ترین بازار مسقف جهان و قلب تپنده اقتصادی و تجاری ایران در عصر رونق جاده ابریشم و بسیاری ویژگی ها و مشخصه های انحصاری دیگرش شناخته می شود.

  این کهن شهر دیروزهای تاریخ و کلانشهر این روزها که وقتی نامش برده می شود، عناوینی چون شهر بدون گدا و توسعه یافته ترین شهر ایران نیز برای تعریف و توصیفش کاربرد دارند، البته به یک مشخصه مهم نیز شهره و بنام است و آن چیزی نیست جز شهر چاله ها، عنوانی غیررسمی که وجه تسمیه اش را وامَ دار چاله های گودال مانند در سطح معابر و خیابان های شهر است، چاله هایی که بسان قارچ های خودروی در جای جای معابر، کوچه ها و خیابان های تبریز حضور دارند و این حضور آنقدر مستمر و تکراری شده که به نوعی شهروندان تبریزی این مهمان ناخوانده و نامبارک را عضوی جدایی ناپذیر از واقعیت زندگی شهری خود می دانند.