ساعت ناخوش امتحانات

ساعت ها مثل سکه های تازه از قلک درآمده از دستش سر می خورند و پخش زمین می شوند.

به خودش می آید و می بیند هرکدام جایی گم و گور شده اند.

ساعت های عزیز گرانبها پودر می شوند و از بین می روند؛ - ساعت ها مثل سکه های تازه از قلک درآمده از دستش سر می خورند و پخش زمین می شوند.

به خودش می آید و می بیند هرکدام جایی گم و گور شده اند.

ساعت های عزیز گرانبها پودر می شوند و از بین می روند؛ هیچی به هیچی.

دوباره شروع می کند به شمردن، انگار که بخواهد حساب کند آخر سر چند سکه برایش مانده و با آن می تواند چه کار کند.

تا شب هنوز دو سه ساعتی مفید وقت دارد.

اگر نیم ساعت هم برای شام و استراحت بگذارد، بعدش دوباره می تواند بکوب بنشیند به خواندن.

قهوه هم بخورد، شب زنده داری اش حداقل دو ساعتی تمدید می شود.

به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: با این حساب و کتاب ها نفس راحتی می کشد و دلش کمی قرص می شود اما از آنجا که خیلی وقت ها بین برنامه ریزی و عمل به آن دره ای پرنشدنی وجود دارد، وقتی به خودش می آید که می بیند ساعت ها را همچون تنها سکه های ارزشمندی که در جیب داشته هدر داده و حالا دست خالی مانده است.

صبح امتحان برای خیلی ها همینجور است؛ دست خالی و نادم.

پشیمان از اینکه چرا بیشتر نخوانده و وقت را تلف کرده است.