داستان جالب یک نابینایی که خیاط شد

خبرگزاری فارس - فاطمه احمدی ؛ از پشت تلفن که صدایش را، لحن کلامش را، سرزندگی اش را و محبتش را شنیدم، انگار مادری است 40 و اندی ساله که نزدیک است دخترهایش را شوهر دهد یا پسرهایش را داماد کند.

شور زندگی، اُمید و صفا در کلامش موج می زد.

مشتاق تر شدم به دیدنش.

گفت: تا حوالی ساعت پنج عصر کلاس دارم، می توانی بعدش بیایی؟ تا از رشت به شهر زیبای انزلی برسم و سر و گوشم را به خانه های قدیمی و رنگارنگ لب دریا بجنبانم و توی شلوغی این شهر بندری مقصد را پیدا کنم از موعد قرارمان هم آن طرف تر رفت.

همدیگر را ندیده بودیم و وقتی بانو به استقبالم آمد، به این طرف و آن طرف نگاه می کردم تا مخاطبم را پیدا کنم.

خودش نزدیک تر شد و از تجهیزات مصاحبه ای که در دست داشتم من را شناخت.

الحمدالله پیدایش کردم اما تصورم با آنچه دیدم بسیار متفاوت بود.

بانویی میانسال تر از تصورم، خوشتیپ تر و به مراتب زیباتر.

مادری بود برای خودش.

اما دیگر مادربزرگ هم شده بود گویا.

پشت سر مادر بزرگ مهربان شروع به قدم زدن کردم.

صدایش دلنشین و مهربانی اش غیرقابل وصف بود.

انتظارم از یک بانوی کارآفرین و موفقی که خیلی ها نه فقط در گیلان که در ایران هم او را می شناسند و میزبان فرستاده آقای رییس جمهور شده، یک مجتمع شیک و بزرگ و پُر زرق و برق؛ مثل این کارآفرین های لاکچری و سخنرانان انگیزشی و موفق�