زهرا دو شب قبل از فوت گفته بود: به کشفی رسیدم که جایزه نوبل فیزیک را می گیرد؛ می ترسم بلایی سرم بیاورند

آن ساختمان 13 دوربین دارد، اما حراست دانشگاه هیچ وقت فیلم دوربین ها را به ما نشان نداد و به مراجع قضایی گفتند دوربین ها چند ماهی می شد که خراب شده بودند و فیلم نگرفتند.

- مادر زهرا: آن روز امتحانات مجازی برگزار می شد و زهرا  از آن لحظه به بعد که وارد ساختمان شد دیگر ما نمی دانیم چه اتفاقی برای زهرا افتاده است.

تا اینکه ساعت 11 روز حادثه خانمی با من تماس گرفت و گفت؛ شما مادر زهرا هستید؟ گفتم؛ بله.

گفت؛ زهرا افتاده.

هرچه سریع تر خودتان را برسانید.

  ترسیده بودم.

پرسیدم؛ یعنی چی افتاده؟ از کجا افتاده؟ چطور افتاده؟ گفت؛ خانم از پله های دانشگاه افتاده.

من دیگر نفهمیدم شب است یا روز.

حالم بد شده بود.

پسرم با پدرش تماس گرفت تا راهی تهران شویم.

با اقوام مان تماس گرفتم که تا ما به تهران برسیم شما بیمارستان بروید و ببینید چه شده.

    زهرا را به بیمارستان شریعتی منتقل کرده بودند.

ما ساعت 6 بعدازظهر رسیدیم.

حال بدی داشتیم چه من چه کل خانواده.

با التماس از کادر بیمارستان خواستم تا بالای سر بچه ام بروم.

(اشک می ریزد)    برادر زهرا: روز حادثه یکی از دوربین هایی که مقابل در ورودی ساختمان بود، تصویر ورود زهرا به همراه استاد راهنمایش را ثبت کرد.