وقتی زائر کوی نور شدم/ از کربلای ایران تا معبری به آسمان

بیستم اسفندماه را در تقویم، روز راهیان نور نام نهاده اند تا به خاطر بسپاریم برای عزت و استقلال وطن، چه گوهرهایی را نثار نموده و چه مرارت هایی را به جان خریده ایم و به راستی شهیدان، - به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، دو سال است که بلای زمینی کرونا، راه سفر به آسمان و راهی نور شدن را بر عاشقان بسته است و شکر در گاهش که امسال، دوباره فرصتی برای همراهی با کاروان های راهیان سرزمین های نور و حماسه پدیدار گشته است.

چند صباحی بود که از استشمام عطر سرزمین شقایق ها دور افتاده بودم.

دلم برای چند روز زیستن در مشهد لاله ها تنگ شده بود.

هرگاه با راهیان نور عزم سفر می کردم، مسافت ما تا کربلا بر تابلوهایی حکاکی شده بود.

آخر، مگر نه شهدا با تاسی از راه سرخ امام حسین(ع) جهاد را برگزیدند و مکتب او را چون مدرسه ای درس آموز برای زندگی انتخاب نمودند.

دلم برای نفس کشیدن در هوای شهیدان، پر می زد.

کوله بارم را بستم و برای نخستین بار با خیل زائران اربعین، راهی کربلا شدم.

وقتی از مرز شلمچه وارد خاک عراق می شوی، گنبد فیروزه ای حسینیه  شلمچه خودنمایی می کند .

چه لحظه های شیرینی بود، وقتی از پشت فنس ها مشهد شهیدان وطن را زیارت می نمودم.

  اشک ها امان نمی دادند و مدادم نام مقدس شهدایی را که در این محیط آسمانی شده بودند، بر زبان می آوردم.