این طرف درخت رها شده در جنگل؛ آن طرف ظروف چوبی ویترینی

زری طاهری پرکوهی وارد روستای قرآن تلار از توابع بخش مرکزی سوادکوه شمالی در مازندران می شوم، روستایی با حدود 500 نفر جمعیت و معروف به روستای خانه های کهن، سقف های زنگار قدیمی و خانه هایی ساخته شده از چوب در نگاه اول نظر هر بیننده ای را جلب می کند، مقصد کارگاه تولیدی صنایع چوبی است.

کلبه ای چوبی که خیلی بزرگ نیست اما قفسه هایی سفید رنگ و بزرگ دارد، اینجا پر است از ظروف چوبی که با سلیقه کنار هم چیده شده اند، بوی چوب خارج شده از دستگاهی که آن را می تراشد همه فضا را پر کرده، گلدان ظریف چوبی بالای قفسه روبرویی که رنگی شکلاتی دارد خیره کننده است، آدم را یاد آن قدیم ندیم ها می اندازد.

تنوع کارها خیلی زیاد است و خبر از این می دهد که تولید این ظروف زیبا کار یک نفر نمی تواند باشد، کمی بیشتر زوم می کنم؛ گویی این بشقاب های رنگ رنگی ناگفته های زیادی دارند، ناگهان صدایی مردانه رشته افکار را پاره می کند؛ ـ خوش آمدید، در خدمت باشیم، می تواند هر کدام را که خواستید می توانید بردارید.

•سری تکان می دهم، نگاهم را که برمی گردانم پسری جوان در حالی که لباس کار و کلاهی سفید بر سر دارد را آن سوی دستگاه قرمز و نسبتا طویل برش چوب می بینم و خداقوت می گویم و می پرسم چند سال است که اینجا کار می کنید؟ ـ 6 سالی است که در کارگاه تولیدی چوب مشغول هستم.