نوروزخوانی در گوش رودها/ آیینی از دیرباز تاکنون

نوروز را می خوانند آن هم بغل به بغل درختان سر به فلک کشیده، شاخه و برگ در هم تنیده، کوه های به لاله نشسته و رودهای جاری.

نوروز را زیر صافی آسمان و رقص یک دم ابرها می خوانند و ساز شوق کوک می کنند.

دست به دل آبی یکدست می کشند و قرآن باز می کنند و آیه طبیعت را تلاوت، بعد هم با عطر گل و گلاب سنت به جا می آورند.

سنتی دیوار به دیوار دائم برف و خانه های کاهگلی  پلکانی و آوای دلنشین سارها.

درست وقتی سنگ فرش کوچه پس کوچه هایش تنگ و ترش و دل اهالی روستا شکوفه باران می شود، نوروز می خوانند دَر گوش رود و به او می سپارند که پیغام برساند و برکت باز آورد.

به وقت نو کردن لباس های رنگ و وارنگ محلی و طبق های دست به دست شده دخترکان یا دعاهای پس و پیش سالخوردگان نوروز را به رودخانه های تاب خورده دور روستا تبریک می گویند و با رایحه گلاب دو آتشه پذیرای رودها می شوند.

سنتی که با غذای محلی و بوق وکرنا و سازِ باز هم محلی و صد خنده اهالی مشایعت می شود و یکپارچه از بلندای کوه تا قعر رود هر جنبده ای را به وجد می آورد.

روستای حیدره قاضی خان را می گویم و آیین نوروز رودخانه ها، سنتی که از دیرباز با شکوه بهار برپا می شده و امروز هم به رسم حفظ آیین و سنن قدیمی و صدالبته حفظ طبیعت برپا شده است.