حکیم حلیم؛ خاموشی مفسر آفتاب در هنگامه غوغای مدعیان کم مایه یا پر بودجه

در روزگار کرونایی و در عصری که بزرگان در کنج کتابخانه ها فراموش و خاموش می شوند جای این افسوس هست که چرا نهادهای پربودجه که خود غالبا ثمری هم ندارند این درختان مثمر را به نسل های بعد نمی شناسانند؟ - سید محمد مهدی حسینی دورود* در روزگار کرونایی و در عصری که بزرگان در کنج کتابخانه ها و خانه ها فراموش و خاموش می شوند و مظلومانه و غریبانه دنیا را ترک می کنند، ستاره های دروغین و مدعیان پرگو یا مشهور به شهرت، هردم و بازدم، در رسانه های مجازی و حقیقی، خویشتن کم مایه شان را تا آن سویِ زمین پرتاب می کنند.

آری، در عصر جاهلیت اُخری استاد، علامه، محمد رضا حکیمی، متواضع، صبور، فکور، دقیق، عمیق، منصف هم می رود.

مرگ البته حق است و مردان خدا لحظه دیدار را انتظار می کشند اما درد این است که چرا بسیاری نمی شناسند؟ چرا نسل سوم و چهارم انقلاب مفسر آفتاب را نمی شناسند ولی فلان مانکنِ با ترکیبی از پلاستیک و پروتز و مقداری پوست وگوشتِ عاریه ای وچربی و موی جا به جاشده را به خوبی می شناسند؟ شورایِ عالی انقلابِ فرهنگیِ ما و این همه نهادهایِ تحقیقاتی وپژوهشی علمی فرهنگی کجایند؟ این همه دستگاه و نهاد هایِ پر ادا و افاده و برخوردار از بودجه و ساختمان که بعضا حتی به اندازه یک دفتر تلفن هم کارایی نداشته و ندارند دست کم می توانستند و می توانند اگر خود �