تیغ تیز خشکسالی بر گلوی عشایر «سربیشه»

رنج بی آبی و بی علفی در چهره عشایر پیداست، عشایری که همه رنج ها و سختی ها را به جان می خرند تا دام هایشان را بفروشند و با پول آن مرهمی بر زخمه ای عمیق زندگی شان نهند اما خشکسالی که می شود قیمت دام هم آب می رود.

- به گزارش خبرگزاری فارس از سربیشه، شغلشان سفرکردن است.

کوله بار خود را می بندند و از هزار پیچ مشکلات به امید بهشت موعود دل به بیابان می زنند.

زندگی عشایری در خشکسالی و آن هم در دل کویر کار آسانی نیست اما هستند مردان و زنانی که گویا آن ها را برای روزگاری سخت آفریده اند.

زندگی عشایر در دشت های وسیع و سرسبز در میان شقایق های وحشی، لاله های واژگون، تپه ماهورهای ماسه ای و ستارگان کویر می گذرد.

در زندگی عشایری نه از صدای بوق و دود اتومبیل ها و هیاهوی زندگی شهری خبری هست و نه از تفاوت طبقاتی و غیره.

اینجا همه با هم برابرند.

از ریش سفید و بزرگ خاندان عشایر گرفته تا مردم عادی و تنها سر پناه آنان چیزی است به نام سیاه چادر که آن ها را از گزند طوفان های غرنده و باران های تگرگی نجات می دهد.

رنج بی آبی و بی علفی رنج این بی آبی و بی علفی در چهره عشایر پیداست.

عشایری که همه رنج ها و سختی ها را به جان می خرند تا دام هایشان را بفروشند و با پول آن مرهمی بر زخمه ای عمیق زندگی شان نهند اما خشکسالی که می شود قیمت دام هم آب می رود تا این مردمان زحمت کش م