آقای بهاءالدین خرمشاهی!

کار خرمشاهی در این هر دو زمینه یکی هم به تسلط بر دستاوردهای پیشینان و تحلیل و استفاده از آن متمایز شده است.

در شرح هر یک از غزلیات حافظ، خرمشاهی، همه ی آنچه در آن مورد گفته شده، نظم یافته پیش روی خواننده می گذارد و آنگاه قول ارجح یا سخن خود را طرح و مستدل می کند.

علاوه بر این از هر جای این اثر می توان هر نکته ی مرتب در هر جای کتاب را به یاری یادآوری های نویسنده یافت.

آسان یابی مطالب به خواننده ی جدی کمک می کند، بتواند هم اشعار مشابه را ببیند و هم تفسیر آنها را و بدین طریق درک رژف تری از شعر حافظ داشته باشد.

اساساً آسان ساختنِ یافتنِ کار یافتن مطلب دلخواه یکی از سنت ها در ادب فارسی است و برای مثال دیوان شاعران این زبان بر این اساس و هدف تنظیم و تبویب می شده است؛ اما خرمشاهی با استفاده از این دست دستاوردها در دو سنت ایرانی و غربی کاری بیش از تنظیم خام گذشتگان انجام داده است.

آنچه این دو اثر خرمشاهی را علاوه بر جامعیت و دقت، خواندنی ساخته، خوشنویسی و در نتیجه خوش خوانی آنهاست.

اساسا تعبیر خوش-خوانی که بر ساخته ی خود خرمشاهی است، به قاعده، از دغدغه های ایشان بوده است؛ در این سال هایِ بارورِ تحقیق و تألیف.

خوشخوانی نوشته های او وقتی به انضباط و جامعیت پژوهشی منضم می شود، او را به زرینکوب ـ باستانی پاریزی روزگار ما تبدیل می کند و علاوه �