حسرت برای یکجانشینی!

صدای دلنگ دلنگ زنگوله های بسته شده بر گردن بزغاله ها و گوسفندان نر در حرکت آرام گله در مسیر کوچ، نوازش روح نواز نی و هی هی چوپان و زمزمه اشعار کهن پارسی با گویش محلی مادران برای کودکان، - سمفونی زیبای کوچ ایل است که در دامان روح نواز طبیعت به گوش می رسد.

رقص سیاه چادرها در دامن باد بهار، لباس های رنگارنگ زنان و مردان ایل، بوی نان تازه، تقلای رمه های تازه از راه رسیده برای بر گرفتن دمی از آب گوارا همه و همه هارمونی زیبایی از زندگی آرام و دلنواز را به نمایش می گذارد.

بوی اصالت می دهد زندگی کوچ روها؛ همان هایی که در ناملایمات زندگی کوچ نشینی این سنت هزاران ساله را با تمام مشقت هایش با خود همراه می کنند.

وقتی زندگی در عبور از مسیر معنا می شود باید رفت، گویی این راهی است که پایانی ندارد.

قدیمی ترهایی که زمانی زندگی عشایری داشته و هم اکنون در شهرها زندگی می کنند از زندگی گذشته خود و وجود آرامش و نشاط در ایل تعریف می کنند، این درحالیست که اگر هم اکنون پای درد و دل مردم عشایری بنشینیم جزء رنج و آه و حسرت برای یکجانشینی چیزی نمی گویند.

بابا محمدی که از عشایر خراسان شمالی است در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه خراسان شمالی اظهار کرد: این نوع زندگی و ادامه شغل دامداری برای ما به هیچ عنوان صرف نمی کند، هزینه