زنگ خطر بزرگ برای اقتصاد ایران

یکی از دلایل مهمی که دهه90 را تبدیل به دهه سوخته اقتصاد ایران کرد و ممکن است سال های پیش رو را هم به چنین سرنوشتی دچار کند، چشم پوشی از بخش مهمی از ظرفیت های رشد است.

دهه90 به صورت طبیعی باید دهه اشتغال با پیشرانی استارت آپ ها و بنگاه های نوظهور می بود، اما با تهدید و محدودیت اینترنت، این فرصت از نسل جوان گرفته شد و اقتصاد ایران هم از این فرصت بی بهره ماند.

بخشی از متولدان نسلZ اکنون وارد بازار کار شده اند یا به زودی وارد می شوند.

این نسل علاقه ای به ورود به بازار سنتی کار ندارد.

علاقه این نسل ورود به بازار کار مبتنی بر تکنولوژی و شبکه های اجتماعی است؛ اما متاسفانه اغلب مشاغلی که در بستر اینترنت شکل گرفته اند با نااطمینانی و عدم قطعیت مواجهند.

در این صورت نسل جوان یا نسل موسوم به نسل زد برای ورود به بازار کار با مشکل اساسی مواجهند که نتیجه آن یا ماندن و سرخوردگی است یا مهاجرت و افسردگی.

اما فراتر از این بحث ها، موضوع قابل توجه این است که رشد اقتصاد ایران دست کم در پنج دهه گذشته، عمدتا مبتنی بر سرمایه بوده و از زمانی که دولت ها به خاطر تحریم های اقتصادی قادر به فروش نفت نیستند، اقتصاد ایران نتوانسته رشد پایدار داشته باشد.